Dua KulluĞun Ta Kendİsİdİr

[Mustafa_08]

Kur'an-ı Kerim, birçok surede peygamberlerin dualarını nakleder. Sanki Rabbimiz, nebilerin dualarına özellikle dikkat çekiyor gibidir. Diğer taraftan hangi hadis kitabına baksanız, Efendimiz A.S.’dan nakledilen yüzlerce dua görürsünüz. Sahabilerle ilgili anlatımlarda da böyledir. Sanırsınız ki, onların sözlerinin neredeyse tamamı duadan ibaret.

Dua kitapları ve hadis kaynakları, Hz. Peygamber A.S. Efendimiz’in kalkarken, yatarken, elbisesini giyerken, evden çıkarken, eve girerken, yerken-içerken, kısaca her an için yaptığı bir duayı aktarırlar. Hayatı duadan ibaret. O bir dua peygamberi. Onun kurduğu medeniyet de bir dua medeniyeti.

“Ey Habibim de ki; duanız olmasa Rabbim size ne diye değer versin?” (Furkan/77) ayeti, Hak Tealâ katında insanın gerçek değer ölçüsünü ifade etmekte. O halde en kıymetli insan, en güzel dua eden, en çok yalvaran, gözyaşıyla niyaz edendir. İki Cihan Serveri Efendimiz A.S., adeta her adımda yaptığı dualarla o değere ulaşmada bize örneklik yapmış olmuyor mu?

Günahtan korunmuş olduğu halde sabahlara kadar, ayakları şişinceye kadar namaz kılan, sonra da ağlayarak dua eden bir peygamberimiz var. Her gün yüz defa İstiğfar eden bir peygamber. Her anı dua için fırsat bilen bir peygamber.

“Kulluğun özü duadır, dua kulluğun ta kendisidir” (Tirmizî) diyor Efendimiz. Aslında kıldığımız namazlar, tuttuğumuz oruçlar, kurbanımız, zekâtımız da birer duadan ibaret. Namazın arapça aslı olan “salât” kelimesi, sözlük anlamı itibarıyla dua demektir. Belirli zamanlarda, belirli şekillerle yapılan özel bir dua.
Yani ameller fiilî dualardır. En geniş anlamıyla ibadet, acziyetin idraki, Allah'ın himayesini, rahmetini, O'nun sevgisini, rızasını talep etmek demektir. Bu duyguyu yansıtmayan bir secde ne işe yarar ki?

Hz. Peygamber A.S. Efendimiz’in Taif yolculuğunda başına gelenlerden sonra yaptığı duayı hiç okudunuz mu? Yusuf’unu kaybeden Hz. Yakub A.S.'ın “gamımı ve kederimi ancak Allah'a arzederim” niyazındaki gönül inceliğini görürsünüz o duada. Mübarek başlarından akan kanlar sanki gözlerinden geliyormuşçasına şöyle yalvarıyordu;

“Ya Rabbi! Kuvvetimin zaafa uğradığını, çaresiz kaldığımı, halkın nazarında hor görüldüğümü ancak sana arzederim, ancak sana şikayet ederim. Ey merhametlilerin en merhametlisi! Herkesin hor görüp de dalına bindiği çaresizlerin rabbi sensin! İlâhî! Huysuz, yüzsüz bir düşman eline beni düşürmeyecek, hatta hayatımın dizginlerini eline verdiğin akrabadan bir dosta bile bırakmayacak kadar beni esirgersin. Allahım, yeter ki gazabına uğramayayım, çektiğim mihnetlere, belalara aldırmam. Fakat senin af ve himayen, bana bunları da göstermeyecek kadar geniştir. Allahım! Gazabına uğramaktan, rızandan uzak düşmekten, senin o karanlıkları pırıl pırıl aydınlatan, dünya ve ahiret işlerinin medar-ı salâhı yüzünün nuruna sığınırım. İlâhi, sen razı oluncaya kadar işte affını diliyorum. Her kuvvet ve kudret ancak seninle kaimdir..."

Rahmet Peygamberinin yalvarışıdır bu. O’nun gönül dünyasını yansıtan yalvarışı. O biliyordu ki, kendisi herşeyden önce bir kuldu.
Kul deyince aklınıza ne gelir? Şöyle düşünürüm ben: Her şeyiyle annesinin şefkatine muhtaç haylaz bir çocuk vardır ya hani... İşittiği azardan, hatta yediği dayaktan sonra, iki gözü iki çeşme yine anne diye ağlar, yine ona koşup sarılır ya... İşte kul da böyledir. Birazcık şefkati olan anne, o gözyaşına, o mahzun bakışa nasıl dayanabilir? Bu sefer anne başlar çocuğunun gönlünü almaya, saçlarını okşamaya, göz yaşlarını silmeye. Kul o anneden daha şefkatli Rabbi’ne yakarmaya başladığında, O da meleklere karşı onunla övünür, başını okşar gibi...

Bir hadis-i şerif vardır. Hz. Peygamber A.S. Efendimiz buyururlar: “Allah'a yemin ederim ki, eğer sizler günah işlemiyor olsanız, Allah sizi giderip yerinize günah işleyen bir topluluk getirir de, onlar Allah'a yalvarırlar, mağfiret dilerler; Allah da onları affeder.” (Müslim, Tirmizî)
İstenen kulun yaramazlık yapmamasıdır. Ancak yapsa da yapmasa da kula yaraşan, her halükârda boynu bükük, gözü yaşlı, kalbi melül olmasıdır. İşte Efendimiz bunun için her gün istiğfar ediyor, her vesileyle duaya sarılıyordu. O’nun bu mübarek hadis-i şeriflerini, “Duanız olmasa Rabbim size ne diye değer versin?” ayetiyle birlikte düşünmek gerekir.

Günümüz ariflerinden biri “insan gönülden ibarettir” diyor; “gerisi sadece şekil ve surettir, başka bir şey değil!” Rabbimiz de, “sizi de yaptıklarınızı da Allah yarattı” buyuruyor. Yaptığımız her şeyi Allah yarattıysa, bizim sorumluluğumuzun sebebi nedir o halde? Elbette gönlümüz, kalbimiz ve ondaki cüz’î irademiz. O iradenin yapabildiği tek şey var: istemek, dua etmek. “Bana dua edin, kabul edeyim. İbadetten geri duranlar hiç şüphesiz zillet içinde cehenneme gireceklerdir.” (Mümin/60) ayetindeki “ibadet”i, Efendimiz A.S. “duanın ta kendisi” diye tefsir buyuruyorlar. (Tirmizî, Ebu Davud)
Dua, varlık sebebimiz. Dua, görünür-görünmez bütün düşmanlarımıza karşı en etkili silahımız. Dua, bizi biz yapan tek şey. Dua, her şeyimiz...

Selam ve duayla